بیماری پارکینسون (PD‌) یک اختلال عصبی با پیشرفت تدریجی است که‌ در ‌ابتدا موجب بروز علائمی همچون لرزش، و در برخی موارد، اختلالات شناختی می‌شود. این بیماری بر اثر از بین رفتن سلول‌های ترشح‌کننده‌ی ماده‌ای به نام «دوپامین» که یک انتقال‌دهنده عصبی است، رخ می‌دهد. دوپامین ماده‌ای فعال‌کننده است که تنظیم حرکت را برعهده می‌گیرد. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، طول عمر کوتاه‌تری نسبت به افراد سالم در رده سنی مشابه خود دارند. به‌طور معمول، این بیماری در رده‌ی سنی ۶۰ سال گسترش پیدا کرده و بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری ۱۰ تا ۲۰ سال پس از تشخیص بیماری، می‌توانند به زندگی خود ادامه بدهند. با این حال، سن کنونی افراد و وضعیت سلامت عمومی آن‌ها در تخمین این زمان‌ها مؤثر است.

تا زمانی که هیچ درمانی برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون وجود ندارد، افراد مبتلا به این بیماری در وضعیت میانه‌ای از این بیماری قرار دارند و برای چندین سال پس از شروع بیماری، نیازی به درمان ندارند. با این حال بیماری پارکینسون، بیماری مزمنی است که تا مدت‌های طولانی در زندگی دوام دارد. همچنین این بیماری یک وضعیت پیش‌رونده است؛ بدین معناست که علائم آن با گذشت زمان بدتر می‌شود. این پیشرفت در برخی از افراد نسبت به دیگران با سرعت بیشتری پیشرفت می‌کند.

فرآورده‌های دارویی و به‌کارگیری جراحی می‌تواند به درمان برخی از علائم بیماری پارکینسون مانند کندی حرکت یا Bradikinesia ، سختی عضلات، و لرزش اندام ها یا tremor کمک کند.

اما به‌طور ‌کلی، نمی‌توان سرعت پیشرفت این بیماری را کاهش داد. با گذشت زمان، لرزش اندام‌ها، که بیشتر افراد مبتلا به بیماری پارکینسون را تحت تاثیر قرار می‌دهد، ممکن است زندگی روزمره و کیفیت زندگی این افراد را نیز دچار مشکل کند.

بیماری پارکینسون یک بیماری مهلک و کشنده محسوب نمی‌شود
لازم است که بدانید بیماری پارکینسون یک بیماری مهلک و کشنده محسوب نمی‌شود. بنابراین نگهداری از سالمندان با بیماری پارکینسون ، تنها با رعایت مواردی که ممکن است ایمنی سالمند را به خطر بیاندازد ، ممکن خواهد شد.

عوارض و شرایط بیماری‌های مانند آلزایمر و انواع بیماری زوال عقل ، عواملی هستند که نسبت به بیماری پارکینسون، زندگی افراد را بیشتر تهدید می‌کنند.

بیشتر بخوانید: ده نشانه‌ی هشداردهنده‌ی بیماری آلزایمر و زوال عقل که باید جدی گرفته شوند

به‌عنوان مثال، به‌علت این‌که بیماری پارکینسون بر حرکت، تعادل و هماهنگی اعضای بدن تاثیر می‌گذارد، احتمال خطر پیشرفت بیماری در فرد بیمار افزایش پیدا می‌کند .اختلال در بلعیدن، که به dysphagia مشهور است، یکی دیگر از عوارضی است که می‌تواند در هر نقطه از زندگی فرد مبتلا به بیماری پارکینسون گسترش پیدا کند، و این مشکل می‌تواند به بیماری پنومونی اسپیراسیون، که یکی از علت اصلی مرگ بیماران است، منجر شود.

به‌علت این‌که سلامت کلی یک فرد، یک عامل مهم در چگونگی پیشرفت پارکینسون است؛ فاکتورهای شیوه زندگی فرد، اهمیت حیاتی در ادامه عملکرد زندگی و طول عمر دارند.

ورزش منظم، رژیم سالم ، مدیریت دقیق شرایط پیش ‌رو و پیشگیری از وضعیت‌های پزشکی جدید، در افزایش طول عمر بسیار مهم هستند.

به لطف پیشرفت‌های پزشکی در مدیریت بیماری و توسعه‌ی رویکرد جامع برای مراقبت از بیماران، امید به زندگی در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون بهبود یافته است. لازم است که افراد مبتلا به بیماری پارکینسون برای درک علائمی بیماری پارکینسون، بررسی گزینه‌های درمان و طراحی برنامه درمان مخصوص خودشان در راستای بهبود سلامت‌شان و جلوگیری از عوارض این بیماری، با یک تیم پزشکی کاملا متخصص همکاری کنند.

نگهداری از سالمند دارای بیماری پارکینسون
سالمندی که از بیماری پارکینسون رنج می برد ، به طور کلی به سه نوع مراقب نیاز دارد

1- مراقبت و درمان فیزیکی

2- کار درمانی

3- گفتار درمانی

در صورتی که در مراقبت از سالمندان با بیماری پارکینسون این سه فعالیت لحاظ شود ، می تواند به بهبود شرایط سالمند از لحاظ فیزیکی و روحی کمک به سزایی کند.

محیط نگهداری از سالمندان با بیماری پارکینسون ، باید چگونه باشد؟
1- محیط فیزیکی سالمند باید به صورتی باشد که از برخورد با اشیا و افتادن سالمند جلوگیری کند.

2- حمام محل نگهداری سالمندان باید مجهز به دستگیره ، جهت کمک به ایستادن و حرکت سالمند باشند.

3- اصلاح صورت سالمند باید توسط پرستار یا فرد دیگری با ریش تراش برقی صورت بگیرد تا از آسیب رساندن به سالمند جلوگیری شود.

4- سالمندی که بیماری پارکینسون دارد ، نیاز به فیزیوتراپی یا جلسات ماساژ به صورت دوره ای دارد.

علائم اولیه بیماری پارکینسون که باید به آن‌ها توجه کنید

منبع:valasalmandan.